در سال 1994، ریکاردو از رویای خود برای فیلمسازی دست کشید. او در بیست و چهار سالگی، به نوعی، سرنوشت خود را پذیرفته است: سرنوشت یک شهروند ساده، گمنام، گمشده در بیحجمی جامعه مصرفی. او هرگز هنرمند نخواهد شد. با این حال، تماسی از رادیو-کانادا، شعله هنری مرد جوانی را که درخواستش در میان نامزدهای نهایی نمایش La Course، نسخه 1994-95 انتخاب شده بود، دوباره برافروخت.